අමරණීය වෙන්න කැමතිද?

අමරණීය වෙන්න කැමතිද කියලා මම ඔයාලගෙන් ඇහුවොත් කීප දෙනෙක් හරි "කැමතියි" කිව්වොත් මම පුදුම වෙන්නේ නෑ.   එහෙම හිතෙන එක ස්වාභාවිකයි. මරණයට තියන බය හින්දාත් තමන්ගේ නෑයින්, හිත මිතුරන්, දේපළ දාලා යන්න තියන අකමැත්ත හින්දාත් එහෙම හිතෙනවා ඇති. ඒවාට තියන ආසාව වැඩි වෙන තරමට ජීවත් වීමේ ආසාවත් වැඩි වෙනවා.

හැබැයි නිකමට හිතන්න අපිට අමරණීය වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා කියලා. එතකොට හැමදාටම නොමැරී ජීවත් වෙන්න පුළුවන්. මොකද හිතන්නේ?

                                                         ~~~~~~~~~~~~~~~~

"Tuck Everlasting" කියන්නේ 2002 වසරේ තිරගත උන චිත්‍රපටියක්. බලපු අය දන්නවා ඇති, ඒකෙ තියෙන්නේ හරිම ලස්සන කතාවක්.

"ජෙසී ටක්' කියන්නේ "ටක්" පවුලේ බාල පුතා. කැලේ තිබුණ එක්තරා දිය උල්පතකින් වතුර බීපු නිසා ඒ පවුලම අමරණීය බවට පත් වෙලා. ජෙසීත් ඔහුගේ අයියාත් දෙමව්පියනුත් කැලෑබද පුංචි ගෙදරක සරල, ලස්සන ජීවිතයක් ගෙවමින් ඉන්නවා. බැලූ බැල්මට හැම දෙනාම සතුටින්. මරණය ගැන කිසිම බයක් නැහැ. ලෝකේ සංචාරය කරන්න, කැමති කැමති දේවල් කරන්න ඕන තරම් කාලය, අවස්ථාව තියනවා.

ඔය අතරේ තමයි ජෙසී ට "විනී" මුණගැහෙන්නේ.

ඇය ඉතාම ලස්සන, දඟකාර තරුණියක්. ඇය ජෙසීගෙන් අමරණීය වීමේ රහස දැනගන්නවා. ජෙසී ට උවමනා වෙන්නේ ඇයත් අමරණීය බවට පත් කරගෙන හැමදාම සතුටින් ඇයත් එක්ක ඉන්න. ඒත් මේකට විරුද්ධ වෙන කෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ තමයි ජෙසී ගේ පියා. අමරණීය වෙන එක පිටතින් පේන තරම් සුන්දර නැති බව ඇයට අවබෝධ කරලා දෙන්න ඔහු උත්සාහ කරනවා.

                                                         ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

කොටින්ම, අමරණීය වෙනවා කියන්නේ දුකක්. හැමදාම එකම විදිහට එකම ශරීරය, රූපය, හැඩය ඇතුව ජීවත් වෙන එක වෙහෙසකරයි (ලස්සන උනත් කැත උනත් ඒකෙ වෙනසක් නැහැ). ඔයාලම හිතන්න හැමදාම එකම දේ එකම විදියට කණ්නාඩියෙන් දකින්න ගත්තොත් කොහොම හිතේවිද කියලා. ඔට්ටුයි අයිශ්වර්යා රායිට උනත් අවු 100 ක් ගියාට පස්සේ එයාවම එපා වෙනවා. ඒක තමයි මිනිස් මනසේ ස්වභාවය. ඉතින් සදාකාලිකවම එකම විදියට ඉන්න උනොත් කොහොමට තියෙයිද? ඒ වගේම එකම දෙමව්පියන්, සහෝදරයින්, නෑයින් සමග ජීවත් වෙන එක. සදාකාලිකවම එකම පිරිසක් සමග සම්බන්ධතා තියාගන්න උනොත් ඒකත් එපා වෙනවා නේද. මම දැකලා තියනවා "ලබන ආත්මෙවත් මට හොඳ සහකරුවෙක් /දරුවන්/ දෙමව්පියන්  ලැබුනොත්, හොඳ යහළුවන් ලැබුනොත්" කියලා හිතන අය. ඉතින් එහෙම අය අමරණීය උනොත් එහෙම, නෝ ඔප්ෂන්. නැත්නම් මෙහෙම හිතන්නකෝ. අමරණීය එක්කෙනෙක් ජීවිතාන්තය දක්වා හිරේ ගියොත් කොහොමට හිටීවිද? :)

ඒ වගේමයි සහජ දක්ෂතා. ඒවත් වෙනස් වෙන්නේ නෑ. කෙනෙක් තාක්ෂණික පැත්තට දක්‍ෂතා ඇතුව ඉපදුනොත් ඔහුට සදාකාලිකවම කරන්න වෙන්නේ එච්චර තමයි. කොයිතරම් වෙහෙසකරද කියලා හිතලා බලන්න. ඒ විතරක් නෙවෙයි, මොනවා හරි හිත් රිදීමක් ඇති උනොත් ඒක සදාකාලිකවම හිතට වදයක්. මැරෙන මිනිස්සුන්ට වගේ නැවුම් මනසකින් ජිවිතේ අලුතින් පටන් ගැනීමක් නැහැ. කිසිම දුකක් නැතුව දිගටම සතුටින් හිටියොත් අවුලක් නෑ නේද කියලා ඔයාලට හිතේවි. ඒත් එහෙම වෙන්නේ නෑ. මොකද "සතුට" කියන්නෙත් සාපේක්‍ෂ දෙයක් නිසා. අපිට සතුට අර්ථදක්වන්න සිද්ධ වෙන්නේ "දුක" දිහා බලලා ඊට සාපේක්ෂව. දුකක් නැති තැන සතුටකුත් නැහැ. තියෙන්නේ ඇල්මැරුණු ගතියක් විතරයි. හැමදාටම ඇල්මැරුණු ජීවිතයක් ගතකරන්න කවුද කැමති?

ඉතින් මමනම් හිතන්නේ දුක, කඳුළු, හිත් රිදීම් වගේම මරණය කියන්නෙත් මිනිසුන්ට අත්‍යවශ්‍ය දෙයක්. නැත්නම් එතන "ජීවිතයක්" කියලා දෙයක් ඉතුරු වෙන්නේ නැහැ.

මේ තියෙන්නේ ජෙසී ගේ පියා වීනිට කියපු දේවල්වලින් ටිකක්..

"Look around you...It's teeming life...
Flowers and trees and frogs...It's all part of the wheel...
always changing...always growing...like you Winnie...Your life is never the same...
One day, you'll grow up...You'll have children and then one day, you'll go out...
just like the flame of a candle...That's the natural way of things...

And then, there's us...What we have, you can't call it living...
We just "are"....like rocks stuck at the side of a stream...

Death is part of the wheel...the same as being born...
You can't have living without dying..."

"ජීවයෙන් පිරුණු වටපිටාව දිහා බලන්න...මල්, ගහකොළ, සතුන්, මේ හැම දෙයක්ම රෝදයක කොටස් වගේ...නිරතුරුව වෙනස් වෙමින් වැඩෙනවා...හරියට ඔබ වගේ...
කවදාහරි දවසක ඔබත් ඉටිපන්දම් දැල්ලක් වගේ ලෝකයෙන් සමු ගනීවි...අලුත් ජිවිතයක් සොයා ගනීවි...
ඒත් අපි? මේකට ජිවත් වෙනවා කියලා කියන්න බැහැ....
අපි හරියට දිය පාරක අයිනේ හිර වෙලා තියන ගලක් වගේ. ...
ඉපදීම වගේම මරණයත් මේ චක්‍රයේ කොටසක්...මරණය නැති තැන ජිවත් වීමකුත් නැහැ...."

ඉතින් අන්තිමට විනී මොන වගේ තීරණයක්‌ ගනීවිද කියලා හිතන්න පුලුවන්ද? ඒක චිත්‍රපටිය බලලම දැනගත්තොත් හොඳයි කියලා හිතෙනවා :)

ඉතින් ඔයාලා තව දුරටත් කැමතිද අමරණීය වෙන්න?

දුක, සතුට, දිනුම, පැරදුම, ආදරය මේ හැම දේම විඳින්න තරම් මනුසතුන් වාසනාවන්තයි. ඒ හැම දේකින්ම පිරුණ ජීවිතය උපරිමයෙන් විඳින්න. ජිවිතයට එක තැන රැඳෙන්න ඉඩ දෙන්න එපා.

ගඟ අසබඩ ගලක් නොවී පාවෙන වන මලක් වෙන්න.

"Don't be afraid of death...but the unlived life"

ප. ලි.

ලහිරු ගේ ආයුෂ ගැන පෝස්ට් එක දැකලා තමයි මට මේක මතක් උනේ.