උරුමය සොයා ගිය මානවම්ම - රාජාවලිය XXIII

අද අපිට පටන් ගන්න තියෙන්නේ දෙවන දාඨෝපතිස්ස රජතුමාගේ ලඟින්. මතකයි නේ...මෙයා තමයි ද්‍රවිඩයින් ගේ සහයෙන් දප්පුල රජතුමා පරදවලා රාජ්‍ය අරගත්තේ. 

මේ දෙවන දාඨෝපතිස්ස රජතුමා මහා විහාර සීමාවේම තවත් විහාරයක් කරවලා ඒක අහයගිරිය ට පූජා කරපු නිසා මහාවිහාරයේ භික්ෂුන් රජතුමා එක්ක විරසක වෙලා  රජතුමාගෙන් දානය බාර ගන්න එක නතර කළා ලු. ආදි කාලයේ මේ නීතිය පැනෙව්වම (පන්තානිකුජ්ජන කම්ම) පිඬු සිඟා විදින භික්ෂුවක් උනත් ඔහුගේ නිවස ළඟ නතර නොවී යනවා මිසක් ඔහුගෙන් දානයක් ගන්න හිතන්නෙවත් නැහැලු. ඒක ටිකක් අපහාසාත්මක දඬුවමක් වෙන්න ඕන. මේ වැඩෙන් උනේ රජතුමා මහාවිහාරයත් එක්ක තව තවත් හරහටම හිටපු එක.

ඉතින් මේ රජතුමා ක්‍රි. ව. 673 දී අභාවප්‍රාප්ත උනාට පස්සේ රජ වෙන්නේ ඔහුගේ බාල සොහොයුරු "හතරවන අග්බෝ" (ක්‍රි. ව. 673 - 689).  මේ රජතුමා ඉතාමත් කාරුණික දැහැමි රජ කෙනෙක්. නිතරම රට වැසියාගේ ඕන එපාකම් ගැන හොයලා බලලා ශාසනයටත් ලොකු අනුග්‍රහයක් දක්වලා තියනවා. දාඨෝපතිස්ස රජතුමාගෙන් උන වැරදි වෙනුවෙන් මහාවිහාරයෙන් සමාවත් ඉල්ලුවලු මෙතුමා. එහෙම කරලා හැම නිකායකම සංඝයා වහන්සේලාට අපක්ෂපාතීව සැළකුවා ලු.

මේ කාලේදී රජතුමාගේ ද්‍රවිඩ සෙන්පතියන් ඉඳල තියනවා සැළකිය යුතු බලතල ඇතුව. රජතුමාගේ හොඳ කම නිසාම ඔවුන් ඇතුළු රජ බිසව පවා ජනතා සේවයට කැප උනා ලු. මෙහෙම හොඳින් කාලේ ගෙවීගෙන යද්දී රජතුමා පොළොන්නරුව දිහාට පදිංචිය වෙනස් කළා ලු (මේක රාජධානියේ මාරුවීමක් කියලා වරදවා වටහා ගන්න එපා). ඒත් පොළොන්නරුවේදී අසනීප වෙන රජතුමා එහිදීම අවසන් හුස්ම හෙළුවා ලු. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම "රජෙක්" වූ හතරවන අග්බෝ රජතුමාගේ මරණය නිසා රට වැසියා ඉතාමත් කම්පාවට පත් වෙනවා. ඔහුගේ චිතකයෙන් අළු මිටක් ගන්න මිනිස්සු පොර කෑවා කියලත් කියනවා. 

ඉතින් ඊට පස්සේ රජ කමට පත් වෙලා තියෙන්නේ යුව රජ වෙලා ඉඳපු "දාඨසිව" (ක්‍රි. ව. 690) කියන කුමාරයා. හැබැයි අර බලවත් දෙමළ සෙන්පතියන්ගෙන් කෙනෙක් වන "පොත්ථකුට්ඨ" දාඨසිව කුමාරයා රජකමෙන් නෙරපලා පාලනය තමන්ගේ අතට ගන්නවා. ඒත් ඉතින් මේ දෙමළ සෙන්පතියා යටතේ ඉන්න රට වැසියා කැමති වෙන්නේ නැහැ. මේ නිසා ඔහු කරන්නේ "දත්ත" නම් රජකමේ උරුමයක් තියන කුමාරයෙක් හොයාගෙන ඔහු රූකඩ රජෙක් හැටියට තබාගෙන පාලනය ගෙනයාම. දත්ත කුමාරයා වැඩිකල් නොගිහින්ම මිය යන නිසා පොත්ථකුට්ඨ තවත් රූකඩ රජෙක් හොයා ගන්නවා. ඒ තමයි "හත්තෝදාඨ" (ක්‍රි. ව. 691).  

ඔය අතරේ තමයි දෙවන කාශ්‍යප රජතුමාගේ පුතා වෙච්ච්ච "මානවම්ම" කුමාරයා කරලියට එන්නේ. මතකයි නේද පහුගිය ලිපියෙදි කතා කරා, කාශ්‍යප රජතුමා මියයද්දී රජකම දෙන්න තරම් සුදුසු වයසක ඔහුගේ දරුවන් නොසිටි නිසා බෑනා කෙනෙක්ට රජකම දුන්නා කියලා. ඉතින් මේ ලාබාළ වයසේ ඉඳපු දරුවෙක් තමයි මානවම්ම කුමාරයා. ඔහු ඉන්දියාවේ පල්ලව දේශයට පලා ගොස් සැඟවිලායි හිටියේ. පල්ලව රජ වූ "නරසිංහ වර්මන්" සමීපයෙන්ම ඇසුරු කරමින් ඉඳලා ලක්දිව රාජ්‍ය අල්ලගන්න ඔහුගෙන් ආධාරත් ලබා ගන්නවා. මානවම්ම ඒ සඳහා පළමු උත්සාහය දරන්නේ දෙවන දාඨෝපතිස්ස රජතුමාගේ කාලයේදී. ඒත් ඒක අසාර්ථක වෙන නිසා ඔහු නැවතත් පල්ලව දේශයට පලා යනවා. ඉන් අවු. 20 කට පමණ පස්සේ දෙවන නරසිංහ වර්මන් රජතුමාගෙන් නැවතත් ආධාර අරගෙන මානවම්ම කුමාරයා නැවත ලංකාවට එනවා. මේ තමයි අර පොත්ථකුට්ඨ සහ හත්තෝදාඨ එකතු වෙලා රජකම් කරපු කාලය. ඉතින් මානවම්ම කුමාරයා මොවුන් පරදවලා ලක්දිව රජකම ලබා ගන්නවා. 

මේ විදියට තමන්ගේ උරුමය ලබා ගතිපු මානවම්ම රජතුමා (ක්‍රි. ව. 691 - 726) අවුරුදු 35 ක් ම ලක්දිව රජ කරමින් රට සමෘදිමත් කරනවා. එවකට බලවත්ව සිටි ද්‍රවිඩයින් ඒ නිල වලින් පහ කරලා ගැටළුවක්ව තිබූ ද්‍රවිඩ බලය මැඩලන්න කටයුතු කරනවා. ඒ වගේම පල්ලව කලා සම්ප්‍රදායයන් ආදිය ලංකාවේ ස්ථාපිත උනෙත් මේ කාලයෙමලු. රජතුමාට පල්ලව දේශයත් එක්ක තිබුණු සම්බන්ධතා නිසා එහෙම වෙන්න ඇති. මොහුගෙන් නව ලම්භකර්ණ රාජ පරපුරක් ඇරඹුන බවත් සඳහන් වෙනවා. 

මානවම්ම රජතුමාගේ මරණයෙන් පස්සේ රජ වෙන්නේ ඔහුගේ පුත් "අග්බෝ V" රජතුමා (ක්‍රි. ව. 726 - 732). මේ රජතුමාත් ධාර්මිකව 6 වසරක් රට පාලනය කරලා තියනවා. ඉන් පස්සේ රජ උනේ ඔහුගේ සොහොයුරු "කාශ්‍යප III" රජතුමා (ක්‍රි. ව. 732 - 738). ඉතාමත් කරුණාවන්ත රජ කෙනෙක් වූ ඔහු සතුන් මැරීම තහනම් කරන්න නීති පැනෙව්වා ලු. 

කාශ්‍යප රජතුමාගෙන් පස්සේ රජ වෙලා තියෙන්නේ ඔවුන්ගේ බාලම සොහොයුරු "මිහිඳු I" රජතුමා (ක්‍රි. ව. 738 - 741). මිහිඳු රජතුමාගේ කුළුපග මිතුරෙක් වන "නීල" ගේ මරණය නිසා කලකිරීමෙන් සිටි නිසා ඔහු  අභිෂේක මංගල්‍යයක්වත් පවත්වන්න අකමැති උනාලු. රජ පදවිය නොලබාම පාලන කටයුතු අරගෙන ගිය මිහිඳු රජතුමා අවුරුදු තුනකින් මිය පරලොව යනවා. 

මී ළඟ ලිපියෙන් අපි පුදුමාකාර සොහොයුරෝ දෙන්නෙක් ගැන කතා කරමු.