වස්තුව ඉල්ලන කාශ්‍යප පුතුනේ - රාජාවලිය XIX

ගියවර රාජාවලිය ලිපිය අපි නතර කළේ ධාතුසේන රජතුමා (ක්‍රි. ව. 453 - 479) ලඟින්. ඔහුගේ අවසාන කාලය ඒ තරම් මිහිරි එකක් නෙවෙයි කියලත් අපි කිව්වනේ. අද අපි බලමු ඇයි එහෙම උනේ කියලා.

ධාතුසේන රජතුමාට හිටියා පුතුන් දෙදෙනෙක් සහ රූමත් දුවක්. මෙයින් වැඩිමල් කුමාරයා තමයි "කාශ්‍යප". ඒත් කාශ්‍යපගේ මව අග මෙහෙසිය නමෙයි. අග මෙහෙසියගෙන් ලැබුන පුතා තමයි "මුගලන්" කුමරු. (ධාතුසේන රජතුමාගේ මුල් බිසව ගෙන් කාශ්‍යප කුමරු ලැබුන බවත් ඇගේ මරණින් පසු සරණපාවා ගත් බිසව ගෙන් මුගලන් කුමරු ලැබුණු බවටත් මතයක් තියනවා. ඒවා ඉතින් එකිනෙකට වෙනස් මත). කොහොම උනත් රජකම නීත්‍යානුකුලව හිමි වෙන ලකුණු තිබුනේ මුගලන් කුමරුට.

මේ අතරේ ධාතුසේන රජතුමාගේ දියණිය සරණපාවා දෙනවා රජතුමාගේ සොයුරියගේ පුත් "මිගාර" ට. මිගාරත් ඔහුගේ මවත් රජ දියණියත්  අතර ඇති වෙන ගැටුමක් නිසා මිගාර විසින් රජුගේ දියණියට දඬුවම් කරනවා. මේ නිසා කුපිත වුනු ධාතුසේන රජතුමා මිගාරගේ මව එනම් තමන්ගේ සොයුරිය, වීදියක නිරුවත් කරලා ගිනි තබා මැරුව ලු. ඒකෙන් වෙන්නේ මිගාර, රජතුමා සමඟ වෛර බැඳ ගන්න එක. රජතුමාගෙන් පළිගන්න අවස්ථාවක් හොය හොයා ඉඳපු මිගාර දකිනවා රජ පවුලේ දුර්වල තැනක්...

ඒ තමයි කාශ්‍යප කුමාරයා.  නීත්‍යානුකුලව රජකම හිමි වෙන්න තිබුනේ මුගලන් ට නිසා කාශ්‍යප හරියට ඇවිලෙන්න බලාගෙන ඉන්න පිදුරු ගොඩක් වගේ කියලා මිගාරට තේරුණා. ඔහු කළේ පුංචි ගිනි සිළුවක් පිදුරු ගොඩට ලං කරන එක විතරයි. ධාතුසේන රජතුමා ළඟ අති විශාල ධනයක් සඟවලා තියනවා කියලා කාශ්‍යප උසි ගන්වපු මිගාර, කාශ්‍යපට රජ කම ලබාගන්න උදව් කරන්නත් පොරොන්දු උනා. 


ඉතින් කාශ්‍යප මොකද කළේ, සම්පුර්ණයෙන්ම මිගාරගේ බසට අවනත වෙලා සඟවපු වස්තුව ඉල්ලමින් රජතුමාට කරදර කරපු එක. මේ අතරෙදි මුගලන් කුමාරයාත් ආරක්ෂාව පතා ඉන්දියාවට යනවා. අන්තිමේදී ධාතුසේන රජතුමා කියනවා කාශ්‍යපට, වස්තුව දෙන්න කලා වැව ලඟට එක්ක යන්න කියලා. එතනට ගියාම කලා වැවට නැඹුරු වෙලා දිය දෝතක් අරගෙන රජතුමා කියනවා "මේ තමයි මගේ ළඟ තියන එකම වස්තුව" කියලා.

"බලන්න දෙටු පුත මේ දිය තලයම කෙත්වතු සාර කරන්නේ...
මට ඇති වස්තුව මට ඇති සම්පත මේ නිල් දිය කඳ වන්නේ"

මේක අහලා හොඳටම කුපිත වෙන කාශ්‍යප, රජතුමා ව වැව් බැම්මේ තියලා මැටි ගසා මරා දමන්න නියෝග කරනවා.

"සිටුවා පස් ගස්වා මා මැරුමට කවුරුද පුත සිත බින්දේ...
මගේ කලා වැව සදා රකිනු මැන අවුකන පිළිම සමින්දේ"

ඉතින් ධාතුසේන රජතුමාගේ මරණය ඔහුගේම පුතා අතින් සිද්ධ වෙන්නේ හරිම ශෝචනීය ආකාරයට. රජතුමා කලා වැව හදද්දී භාවනානුයෝගීව ඉඳපු රහතන් වහන්සේ කෙනෙක් සමාධිය බිඳලා එතනින් අයින් නොවුණු නිසා රහතුන් යට කර පස් දැමීමේ විපාකය පල දුන්නේ මේ විදියට කියලත් මතයක් තියනවා. කොහොම හරි රජකමත් කාශ්‍යප කුමාරයා විසින්ම පවරා ගන්නවා. ඉතින් මේ පීතෘඝාතක කාශ්‍යප රජතුමා කොයි මොහොතේ හෝ මුගලන් ගෙන් ඇති වෙන්න පුළුවන් ආක්‍රමණයක් ගැන සැකයෙන් තමයි ඉන්නේ.

ඒ නිසා කාශ්‍යප රජතුමා (ක්‍රි. ව. 479 - 497) සීගිරි පර්වතය (මේ වෙද්දීත් සීගිරිය බලකොටුවක් ව තිබුනා කියල තමයි කියන්නේ) වෙත ගොස් එහි සකලාංග සම්පූර්ණ රජ මාලිගාවක් සහ බලකොටුවක් කරවලා එහි වාසය කරනවා. මේ වෙලාවේදී සීගිරිය ගැනත් පොඩ්ඩක් නොකිව්වොත් හොඳ නැහැ නේ.

සීගිරියේ ඉතිහාසය රාවණා රජ දවස තරම් ඈතට විහිදෙන බව හුඟ දෙනෙක් විශ්වාස කරනවා. ඒ කාලයේ සීගිරිය හඳුන්වලා තියෙන්නේ "ආලකමන්දාව" යන නමින්. රාවණා රජු ගේ අර්ධ සොහොයුරෙකු වූ "කුවේර", ආලකමන්දාව වාස භවන කර ගත්තා ලු. ඉතින් ඊට ගොඩක් පස්සේ කාලෙක තමයි කාශ්‍යප රජතුමා ඒක වාස භවන කරගෙන තියෙන්නේ. සීගිරි චිත්‍ර, කුරුටු ගී, කැටපත් පවුර සහ ජල පද්ධතිය වගේ සීගිරිය ගැන කතා කරන්න ගොඩක් දේවල් තිබුනත් මේ රාජාවලිය ලිපි පෙළ පුරාවිද්‍යාත්මක පැත්තට වැඩි නැඹුරුවක් නැති නිසා ඒ ගැන වැඩි දුර කතා නොකර ඉන්නම්. ඒ ගැන තොරතුරු ඕනෑ තරම් ජාලගත වෙලා තියනවා කියලා හිතනවා.

ආපහු කතාවට එමුකො. ඉන්දියාවට ගියපු මුගලන් කුමාරයා සේනාවක් අරගෙන ආපහු එනවා කාශ්‍යප රජුට විරුද්ධව සටන් කරන්න. කාශ්‍යප රජතුමාත් සේනාව අරගෙන ඇතා පිටේ නැගලා පෙරමුණට ගියාලු. මේ ගමන් මාර්ගයේ තිබුණු විශාල මඩ වලක් හින්දා කාශ්‍යප රජතුමාගේ ඇතා ආපසු හැරෙනවා දැකපු සේනාව, රජු සටනින් පළා යනවා කියලා හිතලා ඔවුනුත් පළා යන්න ගත්තලු. සටනින් පරදින්න වෙන බව දැකපු කාශ්‍යප රජතුමා තමන් විසින්ම දිවි තොර කර ගත්තා කියල තමයි කියන්නේ.

ඉන් පස්සේ මුගලන් රජතුමා නැවත අනුරාධපුරයට රාජධානිය ගෙන ගොස් තම පියා මැරීමට හවුල් වූ අයට දඬුවම් දී, අවුරුදු 18 ක් (ක්‍රි. ව. 497 - 515) රට පාලනය කරනවා.