නොපිපී පරවුණ පුංචි කැකුළු මල්

පහුගිය  දවසක ඇමරිකාවේ පාසලක පුංචි ළමයි 20 ක් ඇතුළු විසි හය දෙනෙක් තුවක්කුවකින් වෙඩි තියලා මරලා දාපු ආරංචිය හැමෝම දන්නවා ඇති කියලා හිතනවා.වයස අවුරුදු පහත් දහයත් අතරේ පුංචි ළමයි ටිකකට කිසිම හේතුවක් නැතුව වෙඩි තියලා දාන්න තරම් මානසික ආබාධයක් තියන මිනිස්සුන්ව බිහි කරන්න මේ ලෝකේ කොයි තරම්නම් පිරිහිලාද කියලා හිතෙනවා .

එදා උදේ පාන්දර පොඩි එවුන්ව වෙනද වගේම ලස්සනට ලැස්ති කරවලා පාසල් බසයට නග්ගද්දී  ඒ පුංචි අත තමන්ගෙන් ගිලිහුනේ සදහටම බව ඒ දෙමව්පියන් හිතන්න නැතුව ඇති. ඒත් පැය කීපයක් යන්නත් කලින් "සැන්ඩි හුක්" ප්‍රාථමික පාසලේ වෙච්ච වෙඩි තැබීමක් ගැන ප්‍රවෘත්තිය ඔවුන්ගේ කනට වැටුනා. තමන්ගේ දරුවන්ට කරදරයක් නොවන්නැයි දෙවියන් යදිමින් පාසලට දුව ආ දෙමව්පියන්ට සිද්ධ උනේ පොලීසිය විසින් ලකුණු කර සීමාවට එපිටින් රැඳී ඉඳිමින් දරුවා නිරුපද්‍රිතව එලියට එනතුරු බලා සිටින්නයි.

එහෙත්...

විනාඩියෙන් විනාඩියට කාට හෝ කෙනෙකුට පාසල ඇතුලෙන් දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුණා. ඒ ඔවුන්ගේ දරුවා මියගොස් ඇති බව දන්වන පණිවිඩය...

කිසියම් මානසික ආබාධිතයෙකු විසින් පුංචි ජිවිත විස්සකුත් ගුරුවරුන් ඇතුළු කාර්ය මණ්ඩලයේ හය දෙනෙකුත් බිලි අරගෙන තිබුණා.

ඇමරිකන් ඉතිහාසයේ දරුණුම කැළලක් බවට දැනටමත් පත් වී ඇති මේ සිද්ධිය ගැන තවමත් කතාබහ අඩුවක් වෙලා නැහැ.මේ අමානුෂික ක්‍රියාව කරලා තිබුණේ " ඇඩම් ලන්සා" නම් විසි හැවිරිදි තරුණයෙක්. ඔහු පාසලට කඩා පැනීමට මොහොතකට පෙර තමන්ගේ මවගේ මුහුණට වෙඩි තබා ඇයද මරා දමා තිබුණා. ඔහු එතනින් පිට වෙලා තිබුණේ මවගේ ආයුධ එකතුවෙන් තුවක්කු කිහිපයක්ම අරගෙනයි (ඔහුගේ මවද ආයුධ එකතු කරන්නියක් බව මෙහිදී විශේෂ කරුණකි). ළමයින්ට වෙඩි තැබීමෙන් පසු තම ජිවිතයද තොර කර ගැනීමට තරම් ඔහු සැළකිලිමත් වෙලා තිබුණා.

මීට ටික කලකට ඉහතදී මෙවැනිම පිස්සෙක් විසින් ඩාක් නයිට් රයිසස් නම් චිත්‍රපටයේ පළමු තිරගත කිරීමේදී සිනමා හලකට කඩා වැදී නරඹන්නන්ට ඉවක් බවක් නැතුව වෙඩි තැබුවා. මෙවන් ඛේදවාචක සිදු වන්නේ ඇයිදැයි යන්න වහා සොයා බැලිය යුතු කාරණයක්.

ඇමරිකාවේ සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට ඇති ඉතාමත්ම ලේසියෙන් ගිනි අවි මිල දී ගැනීමේ පහසුකම සැලකිය යුතු ගැටළුවක් . අද හැම කෙනෙක් ලඟම ජංගම දුරකථනයක් තිබෙන්නා සේ තවත් ටික දිනකින් සාක්කුවේ ගිනි අවියක්ද නැතුවම බැරි අවස්ථාවකට ඇමරිකන් සමාජය එළඹෙනු ඇති. පුංචි වචන හුවමාරුවක් උනත් ප්‍රතිවාදියාට වෙඩි තබා තමාද වෙඩි තබා ගන්නා අවස්ථා ඕනා තරම් අසන්නට ලැබෙනු ඇති. අඩු තරමේ "මැෂින් ගන්" වැනි අවි වලටවත් සීමාවක් පනවයි නම් මෙවැනි සමූහ මිනී මැරුම් සංඛ්‍යාවවත් අඩු වීමට ඉඩ තිබේ.

එහෙත් ඒ ප්‍රශ්නයේ මුල නොව අන්තිම කොනයි.. මේ උදාහරණයම ගත්තොත් මිනීමරුවාගේ මව දෙස බැලූ විටද ඇගේද වරදක් ඇති බව පෙනේ. මා පිය දූ දරු සබඳතා අන්තයටම පිරිහී යමින් තිබෙද්දී, දරුවන් ග්‍රැෆික් සෙල්ලම් ලෝක වල තනි වී ප්‍රතිවාදී පිලට වෙඩි පිට වෙඩි තබා මරා දැමූ සතුරන් ප්‍රමාණය ගණන් කර සතුටු වෙන, ලෝකයක මෙවැනි මානසික ලෙඩුන් බිහි වීම අරුමයක් නොවේ.

ජනාධිපති ඔබාමා මේ ගැන ක්‍රියාමාර්ගයක් ගන්නා බවට පොරොන්දු වුවත් එය බොහෝ විට ප්‍රශ්නයේ අග කොන කපා දැමීමක් වනු ඇති. එසේ වෙයිනම් ඒකත් ලොකු දෙයකි. එහෙත් ඔහුගේ නෙතට කඳුලක් නැගුනේ බොරුවට නම් නොවේ යයි මම සිතමි.

"They had their entire lives ahead of them...birthdays, graduations, weddings, kids of their own......
  Our hearts are broken today..for the parents, grand parents, sisters and brothers of these little children... 
  May god bless the memory of victims...and in the words of scripture, heal the brokenhearted... and bind up  their wounds" - President Obama