රිදවන මතකය ගුලි කර මහ සයුරට දමන්න

දානවා කියලා හිතාගෙන හිටපු පෝස්ට් එක මග නවත්තලා වෙන පෝස්ට් එකක් දාන්න සිද්ධ උනේ මේ දවස්වල උන සිද්ධි කිහිපයක් හින්දා ඔලුව සම්පූර්ණයෙන් අවුල් උන නිසා.

ලංකාවට එරෙහි ජිනීවා යෝජනාව සම්මත වීම ගැන එක එක අය එක එක අදහස් දක්වනවා. අනේ මන්දා ඉතින්, මේ ගැන කතා කරන්න යන එකේ නම් තේරුමක් නැහැ. බලවත් රටවල් වලට අපේ ඔලුවට අත හෝදන්න පුළුවන් වෙන විදියට වැඩ කරා නම් අපේ පාලකයොත් මෙතැනදී වැරදියි. මව් බිම ට විරුද්ධව බටහිර ට ගැතිකම් කරන ලාංකිකයින් කියලා කියා ගන්නා අයත් වැරදියි. අනුන්ගේ ඇහේ තියන රොඩ්ඩ හොයන්න යන ඇමරිකාවත් අන්තිම වැරදියි. සේරටම වඩා මටනම් තද උනේ මෙලෝ දෙයක් නොදැන ඇමරිකාව "යස්" කිව්වොත් "යස්" කියන්න බලාගෙන ඉන්න ලංකාවට විරුද්ධව චන්දෙ දීපු අනිත් සමහර රටවල් එක්ක.

ඇත්තටම ඔය උල්ලංගනය කරා කියන මානව අයිතිවාසිකම් ගැන මම නම් වැඩිය දන්නේ නැහැ. කිසිම සිවිල් මිනිහෙක් නොමැරෙන විදියට "යුද්ධයක්" කරන්න පුලුවන්ද කියලත් මම දන්නේ නැහැ. පහුගිය අවුරුදු 30 ඇතුලත කිසිම මානව අයිතිවාසිකමක්‌ උල්ලංගනය උනාද කියලා මෙයාල හොයල බැලුවේ නැත්තේ ඇයි කියලා දන්නෙත් නැහැ. යුද්ධේ ඉවර කරාට පස්සේ විතරක් උඩ දාගෙන කෑ ගහන්නේ ඇයි කියලා හිතා ගන්නත් බැහැ.

හරි ඒ කතා පැත්තක තියමුකෝ. උන දේ උනා. දැන් අඬලා පලක් නැහැ නේ. ඕවා මේවා හිත හිත ඉන්නකොට තමයි පහල තියන වීඩියෝව අහම්බෙන් දැක්කේ.

පුනරුත්ථාපනය කරන ලද කොටි සාමාජිකයෙක් (ගෝකුලන්) සිංහල ගීතයක් ගායනා කරනවා. මෙහෙයවන්නා සමග පොඩි සංවාදයකුත් යනවා. ඇත්තටම මේක බලන් ඉද්දි මට හිතා ගන්න බැරි උනා මෙයා ඇත්තටම කොටි සාමාජිකයෙක් වෙලා ඉන්න ඇත්ද කියලත්. මුලින්ම ඒක බලල ඉන්නකෝ...





"හන්දානට පායන හඳ ලස්සනා..යි ද කෙයන්න..."

කොයි තරම් අව්‍යාජ ද? කලාතුරකින් තෙත් වෙන මගේ ඇස් දෙකට කඳුළු ගේන්න මේ වීඩියෝවට පුළුවන් උනා.

ඒ හිනාව, කතාව ඒ හැම දෙයක්ම දකිනකොට කොහොමද හිතන්නේ මේ අපේ රටට වින කරපු කොටි සාමාජිකයෙක් කියලා. සංවිධානයට ඔහුව බලෙන් ගෙන ගිය බවක් තමයි ඔහු කියන්නේ. මේ වගේ කී දෙනෙක් අහිංසක දමිළ තරුණ තරුණියන් කොටි සංවිධානයට පැහැර ගෙන යන්න ඇත්ද. ගැළවීමක් නැති කමටම කොටි සංවිධානයට එකතු වෙලා අපේ මිනිස්සු අතින් "කොටියෝ" කියලා හංවඩු ගැහෙන්න ඇත්ද. ඔවුනුත් මිනිස්සු. ඔවුන්ගේ ලේ ත් රතු පාටයි. ලෙඩෙක් ට ලේ දෙන්න ඕන උනාම ඒවා ඕ පොසිටිව් ද නෙගටිව් ද කියලා බලනවා මිසක් දෙමළ ද සිංහල ද කියලා බලන සිරිතක් නැහැ.

අසරණ කම නිසා ජිවිතේ වැරදුනු ගෝකුලන් වැනි අයට දෙවැනි වරට ජීවත් වෙන්න අවස්ථාවක් ලබා දීපු අපේ මිනිස්සුන්ට අපි කෘතඥ වෙන්න ඕන. දැන් දැන් ඉදි වෙමින් පවතින උතුර දකුණ යා කරන අත්වැල තවත් සවිමත් කරන්න අපිත් දායක වෙන්න ඕන. කැඩිලා ඉහිරිලා ගිහින් තිබුණු පවුලක් ආපහු එකතු වෙන වෙලාවෙදි ඒක මැද්දට කාටවත් පනින්න අවස්තාව නොලැබෙන විදියට වැඩ කරන්න පවුලේ ලොකු උදවිය හිතට ගන්න ඕන. අන්න එතකොට ලංකාව දාලා ගියපු කුරුල්ලා "සාමයේ පරවියා" ආපහු අපිට දකින්න පුළුවන් වේවි.

"සාමය අත වනනා කල එපා අහක බලන්න...
...රිදවන මතකය ගුලි කර මහ සයුරට දමන්න"