නලලේ තිලක තියන කිරිල්ලී

"සිංහල සින්දු කියන, නලලේ තිලක තියන කිරිල්ලියේ
තුඩින් හදවතක් අරගෙන ගිනිගත් තල් අරඹට ආවාදෝ ඉගිල්ලී"

මේ ගීතයේ උපත ගැන ගොඩක් දෙනා දන්නවා ඇති. ආදරය වෙනුවෙන් තමන්ගේ පවුල, ගම වගේම ජාතියත් අත ඇරලා ඉගිලිලා ගියපු කිරිල්ලියකගේ කතාව.

ඇය නමින් "විනීතා ගුණසේකර". පාසල "නාරන්දෙණිය මහා විද්‍යාලය". මගේ අම්මාගේත් පාසල. ඇය, අම්මාට වඩා වසරක් හෝ දෙකක් වැඩුමහල්. ඉතින් මේ විස්තර වැඩි හරියක් මට කිව්වේ අම්මා, ඇයට මතක විදිහට. මේ ගැන අන්තර්ජාලයේ හෙව්වට වැඩි විස්තරයක් හමු උනේ නැහැ.

ගමන බිමන සහ ක්‍රියාවෙන් ගැහැණියකට වඩා පිරිමියෙකුට සමාන වූ විනීතා ඒ දිනවල පාසලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායිකාව යි. පැහැපත්, කැපී පෙනෙන රූපයක් තිබූ ඇය අයත් වුනේ ගමේ වැදගත් පවුලකට. ඇගේ පියා ගම්පති කෙනෙක්. බාල සහෝදරියන් කිහිප දෙනෙකුත් මේ පවුලට අයත්. පළමු වර උසස් පෙළ ලිවු විගසම ඇය කළේ පොලිසියට බැඳීම.

මේ කාලය 1974 - 76 අතර කාලය විය යුතුයි. පොලිස් සේවය සඳහා කොළඹ යන විනීතා ට ඇගේ පෙම්වතාව පොලිස් දෙපාර්තමෙන්තුවෙන්ම හමු වෙනවා. ඔහු "නඩේසන්". මේ අසම්මත යයි සම්මත ප්‍රේමයට ගෙදරින් එල්ල වුනු බාධා හමුවේ ඔවුන් තීරණයක්‌ ගන්නවා.

රහසේම විවාහ වීම...

විවාහයෙන් පසුව ඇය නැවත ගෙදර එන්නේ නැහැ. පොලිසියේ සේවය කරමින් කොළඹම රැඳුණු ඇය පවුලෙනුත් ගමෙනුත් ඈත් වෙනවා. දිනක් අම්මාගේ වෙනත් මිතුරියක විසින් කතරගමදී ඇය දැක තිබුනේ කොණ්ඩයේ මල් ගැසූ, නාසයට කරාබු දැමූ නියම දෙමළ ගැහැණියක ලෙසින්.

ත්‍රස්තවාදී කලබල පටන් ගන්නේ මේ අතරතුර. ඇගේ කරුමයට හෝ අපේ කරුමයට නඩේසන් ත්‍රස්තවාදීන්ට එකතු වෙනවා. පෙර සිටම නඩේසන් සහ විනීතා එකතු වී, පොලිසියේ සේවය කරන අතර කොටි සංවිධානය ට ඔත්තු සැපයූ බව අසු වෙද්දී ඔවුන් යාපනයට පැන යන්නේ නැවත නොඑන්නම. ඉන්පසු ක්‍රියාකාරී ත්‍රස්තවාදයට නඩේසන් එළඹෙන්නේ කොටි පොලිස්පති විදිහට. කොටි පොලිස්පති ගේ බිරිඳ වන විනීතා කොටින්ට සිංහල ඉගැන්වීම ආදියෙන් සැමියාට උපරිම සහයෝගය ලබා දෙනවා. තමන්ගේ මව මරා හෝ ඊළම ලබා ගැනීමට කොටින්ට සහය වන බව ඇය ප්‍රකාශ කරන්නේ කිසිම පැකිලීමකින් තොරව.

මේ අතර ඇයව දරු කමින් අයින් කරන විනීතා ගේ දෙමාපියන් ඇය මැරුණු බව සිතා හිත හදාගන්න උත්සාහ කරනවා. සොහොයුරියන්ගෙන් ඈ ගැන විමසූ විටත් ලැබෙන්නේ "ආ...එයා මැරිලා දැන් ගොඩක් කල්" වැනි පිළිතුරක්.

ත්‍රස්තවාදය මැඩලීමේ අවසන් සටනේ අවසන් දිනවල කොටි නායකයින් එකා එකා මරා දමද්දී නඩේසන් ටත් එයින් ගැලවෙන්න පුළුවන් කමක් ලැබුනේ නැහැ. මරණය අභිමුවේ විනීතා අභය දානය ඉල්ලන්නේ "අපි සිංහල...." යයි කියමින්. තමන් මෙතෙක් කල් ද්‍රෝහී වූ, සිංහල ජාතියේ නම විකුණා ඇය ට අභය දානය ලබා ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා අද ඇයත් මළවුන් අතර.

මේ කතාවේ හරි කවුද වැරදි කවුද කියලා විග්‍රහ කරන්න මම දන්නේ නැහැ. ඒත් ප්‍රශ්න ගොඩක් නම් හිතට එනවා.

"ආදරේට හැම දේම යටයි ද?"
"ආදරයේ නාමයෙන් ජාතියට එරෙහි වීම ද්‍රෝහී කමක් ද?"
"ගැහැණියකට රට, දැය හා මවටත් වඩා වටින්නේ සැමියා ද?"
"ඔබ විනීතා නම්, ඔබ කුමක් කරයිද?"