වඳින්න යන මේ නඩේ ට...3

                                                ස ක ල සතුන් මුදුනක පත් කිරුළ ලෙ           ස
                                                නි ස ල ගුණෙන් යුතු අප මුනි පෙර දව          ස
                                                එ කැ ල ණියෙ න් වැඩ අහසට සිතු විල         ස
                                                නි ම ල ලෙසින් තැබු සිරි පා වඳිමි තො         ස     -   සිරිපා අෂ්ටක

සිරිපා කරුණාව ගැන මම කලින් ලිපි දෙකක් ම ලිව්වා. බලන්න කැමති අයට මෙතනින් යන්න පුළුවන්.

වඳින්න යන මේ නඩේට...1

වඳින්න යන මේ නඩේට...2 

අපි තවමත් සීත ගඟුල පහු කළා විතරයි. සීත ගඟුලෙන් එහාට තමයි කන්දේ සැලකිය යුතු නැග්මක් දකින්න ලැබුනේ. තවත් ටික වෙලාවකින් අපි ආවේ ගෙත්තම් පාන (ඉදි කටු පාන කියලත් හඳුන්වනවා) කියන තැනට. බුදුන් ගේ ඉරුණ සිවුර පිලිසකර කරගත් ස්ථානය සංකේතවත් කරන්නේ මේ ගෙත්තම් පානෙනේ. මෙතැනදී හැමෝම වගේ, විශේෂයෙන්ම කෝඩු කාරයෝ ඉදි කටුවක රඳවපු නූලක් ගෙත්තමක් විදියට රඳවලා යනවා. සුදු පාවඩයක් එලුවා වගේ එතන එකම නූල් ගොඩක්. බලන්න ලස්සනයි. අපේ නඩේ කෝඩු කාරයින්වත් අල්ලගෙන අපිත් ගෙත්තමක් කරා :) තවත් ටික දුරක් යද්දී හමු වෙනවා හැරමිටි පාන කියලා තැනක්. එතැනදී ඉස්සර ඉඳලම කෝඩු කාරයින් හැරමිටි පූජා කරා කියල තමයි කියන්නේ. මම නම් ඒ ගැන වැඩිය කියන්න දන්නේ නැහැ.

තැන් තැන් වල නැවතෙමින් බොහොම හෙමින් ගමනක යෙදුන අපි "අහස් ගව්ව" කියන හරියට එද්දි රෑ 2 විතර වෙලා. අහස් ගව්ව තරණය කරපු අය දන්නවා ඇති ඒ හරියට අහස් ගව්ව කියන්නේ ඇයි කියලා. ඒකනම් විඳලාම බලන්න ඕන අත් දැකීමක්. පුළුන් කුට්ටි වගේ වලාකුළු අස්සෙන් සීතලේ ගැහි ගැහි යනකොට දැනෙන හැඟීම වෙන කොතැනකදීවත් මටනම් දැනිලා නැහැ.

අහස් ගව්ව පහු කරනවත් එක්කම වගේ තමයි ගමනේ අමාරුම හරියට අපි ආවේ..."මහ ගිරි දඹය".  මට නම් හිතුනේ මහ ගිරි දඹේ ආනතිය අංශක 90 ට පොඩ්ඩයි අඩු කියලා. බෑවුම ඒ තරමටම තීව්‍ර යි.

ඉතින් මෙච්චර දුරක් කන්ද නැගගෙන ඇවිල්ලා මහ ගිරි දඹේ දැක්කම කවුරුවත් පහු බහින්නේ නම් නැහැ. මහන්සිය පැත්තක දාලා මෙතෙක් වෙලා වෙන වෙනම කවි කියපු වන්දනා නඩ ඔක්කොම එකට එකතු වෙලා  තුන් සරණේ වෙනුවට වේග රිද්ම කවි කියමින් මහ ගිරි දඹ තරණය පටන් ගන්නවා.

අපේ බුදුන් - අපි වඳින්න
පෙරළි පෙරළි - අපි වඳින්න


අපෙ අම්මා - වන්දවන්න
කිරි කෝඩු ත් - වන්දවන්න


දෙදන නමා - අපි වඳින්න
මලුත් පුදා - අපි වඳින්න

හරියට පුංචි පෙළ පාලියක් වගේ. විශ්වාස කරන්න මේ කවි ගායනාවට එකතු උනාම හිතට දැනෙන්නේ පුදුම ජවයක්. මහ ගිරි දඹේ නගින මහන්සිය දැනෙන්නේවත් නැහැ. වැඳලා බහින නඩ මේ කවි කියන්නේ ටිකක් වෙනස් කරලා...

අපේ බුදුන් - අපි වැන්දා, පෙරළි පෙරළි - අපි වැන්දා
අපෙ අම්මා - වැන්දෙව්වා, කිරි කෝඩු ත් - වැන්දෙව්වා.......... කියලා හරි උජාරුවෙන් තමයි කියන්නේ. 

ඉතින් කොහොමහරි අපිත් මහ ගිරි දඹේ තරණය කරලා උඩ මළුවට සේන්දු උනා. පෝලිමේ තෙරපි තෙරපි ගිහින් සිරි පතුල වැඳලා දොළොස් මහේ පහන පැත්තටත් ගියා. ඊට පස්සේ සම්ප්‍රදායානුකුල විදියට තමන් පැමිණි වාර ගණනට සමාන වෙන විදියට ඝන්ටාරෙත් ගැහුවා (මගේ දෙපාරක් ඝන්ටාර ගැසීමේ සිහිනය සැබෑ උනා).

මළුවම වලාකුළු වලින් වැහිලා. අහසත් ටිකක් වැහි බරයි. ඒ වගේම හුළඟත් සැරයි. ඉර පායන්න පැයක් විතර තිබුන නිසා හැමෝම අයිනක් අල්ලගෙන වාඩි වෙලා හිටියේ. ඔහොම ඉන්න අතරේ සැරින් සැරේ අපිට දැනුනා කවුරු හරි අපේ ඇඟට කෙළ ගහනවා වගේ. හිටි ගමන් "චස්" ගාලා වතුර පාරක් වදිනවා. ඒ තමයි වතුර වල බර දරා ගන්න බැරි උණ වලාකුළු වලින් මිරිකිලා ඉවතට විසි වෙන "වැහි බින්දු". එහෙම අත් දැකීමක් නම් මම විඳලා ම තිබුනේ නැහැ. එච්චර කල් මම දැකලා තිබුනේ අහසෙන් වැස්ස වැටෙන හැටි විතරයි. ඒත් එදා මම වැස්ස ආරම්භ වෙන තැන ඉඳගෙන ඒක අත්වින්දා.

මේ වෙලාවේ නොකියා බැරි කතාවකුත් තියනවා. සිරි පා මළුවේ වැඩ කටයුතු භාරව හිටපු කෙනා බැතිමතුන්ට සැලකුවේ ටිකක් සැර පරුෂ විදියට. සෙනග වැඩි කම නිසා එයාට එපා වෙලා හිටියද දන්නෙත් නෑ. ඉර සේවේ බලන්න සැදී පැහැදී හිටපු මිනිස්සුන්ව මළුවෙන් එලව ගන්න තමයි එයා බැලුවේ.  "මේ වලාකුළු හින්දා ඉර සේවේ අද පේන්නේ නැහැ...ඒක නිසා මෙතනින් යන්න" කියල තමයි කිව්වේ. ඒත් වැඩි වෙලා කෑ ගහන්න උනේ නැහැ. අඳුරු වලාකුළු ඈත් මෑත් කරගෙන නැගෙනහිර අහස තැඹිලි පාට වෙන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ තමයි සාදු හඬ මැද්දේ ලස්සනම ලස්සන දර්ශනයක් දැක්කේ..."ඉර සේවය".

කඳු මුදුනට පහලින් තිබුණ වලාකුළු ස්ථරයට හිරු කිරණ එක දෙක වැටිලා තැඹිලි පාට ට දිලිසෙන්න පටන් ගත්තා. කන්දට බටහිර පැත්ත පෙනුනේ හරියට කිරි සයුරක් වගේ. ඉර පායපු ගමන් අමතක නොකර බලන්න ඕන තවත් දෙයක් තමයි කන්දේ සෙවනැල්ල බටහිර අහසේ ඇඳෙන හැටි (shadow pyramid කියන්නේ මේකට.)

මෙහෙම සිරි නරඹන අතරේ තමයි මට මතක උනේ මගේ වෙන්ඩ මහත්තයාට කතා කරන්නවත් බැරි උනා නේද කියලා. මම ෆෝන් එකත් ඕෆ් කරලා තිබුනේ. ඉතින් ඉක්මනට ඒක ඇදලා අරගෙන ඔන් කරා. ඔන්න එතකොටම එස් එම් එස් බර ගානක් ලෝඩ් වෙන්න පටන් ගත්තා (මෙහෙමත් කෙල්ලෝ නේද? හි හි). ඉතින් ඒවා කියවන්නවත් පරක්කු වෙන්නේ නැතුව මම කෝල් එකක් ගත්තා මගේ අනාගත සහ කාරයාට. එහා පැත්තෙන් කට හඬ ඇහෙනකොටම මම පටන් ගත්තා කියවන්න....

"අපි දැන් උඩ මළුවේ ඉන්නේ...ඔව් වැඳලා ඉවරයි...ෆෝන් එක ඕෆ් කරලා තිබුනේ..හික් හික්, බය වෙන්න එපා අප්පා...ඉර සේවෙත් බැලුවා...හරිම ලස්සනයි අනේ..." කොච්චර දේවල් කියෙව්වද කියලා මට මතකත් නැහැ. අන්තිමට මෙහෙමත් කිව්වා...

"ඔයත් හිටියනම්.... :("
"හ්ම්...අපි දෙන්නා කවද හරි දවසක ආපහු එමු...දැන් ඔයා ඔතන නවතින්නේ නැතුව එන්න හොඳේ...:)"
"හ්ම්..."

ඔව් "අපි දෙන්නා අපි දෙන්නගෙම වෙන්න තිබුනේ සති තුනකටත් නොඅඩු කාලයක්. සිරිපා මළුවේ බැම්මට බර වෙලා පහල වලාකුළු තට්ටුව දිහා බලාගෙන ඒ ගැන හිතද්දී මට පුදුමත් හිතුනා. ඒ මම පුංචි කෙල්ලෙක් විදියට සිරි පා වැන්ද අන්තිම වතාව. අපේ ජීවිතත් මේ දිලිසෙන වලාකුළු වගේ ම සුන්දරයි නේද?

ඉතින් අපි දෙන්නගේ සිරිපා සිහිනය නුදුරු අනාගතේදී නම් ඉෂ්ට වෙන එකක් නැහැ වගේ. සමහර විට දෙන්නා තුන් දෙනා වෙනකන්ම සිරිපා කරුණා කරන්න ලැබෙන එකක් නැහැ. දැනට අපි ඉන්නේ පුංචි මුතු ඇටේට ගොඩක් දුරින් නිසා....ඒත් තුන් දෙනෙක් නැත්නම් හතර දෙනෙක් එක්ක හරි අපි දෙන්නා සිරිපා කරුණා කරනවමයි කවදාහරි...

ඒ සිතුවිල්ලත් සමගම මට පුළුවන් උනා මගේ හිතම ගිල ගත්තු සුන්දර සමනල අඩවියට සමු දෙන්න...

අපේ බුදුන්  අපි වැඳගෙන මෙහෙන් යන්න යනෝ...
එන මත්තෙදි කෝඩු සමග බුදු පුදයට එනෝ....