වඳින්න යන මේ නඩේ ට...

මම අවසාන වතාවට සිරි පා වැන්දේ මිට අවුරුදු 2 කට විතර කලින්. මහ ලොකුවට අවසාන වතාවට කියල කිව්වට මම ජීවිතේටම දෙපාරයි සිරිපා කරුණා කරල තියෙන්නේ.

 මුල්ම වතාවේ යද්දි මට අවුරුදු 8 යි. වැස්සේ තෙමි තෙමි ඔහේ නැගල බැස්සා විතරයි මතක. ලොකු තේරුමක් ඇතුව ගිය ගමනක් නෙමෙයිනේ. වැස්ස නිසා දොළොස් මහේ පහන වත් බලන්න බැරි උනානේ කියලා අම්මා කිව්වම තමයි මම දන්නේ එහෙම එකක් තිබුනා කියලත්. හැබැයි ඉතින් තාත්තා මාව උස්සලා සිරි පතුලේ ඔළුව ගාවලා වැන්දෙව්වා මතකයි...හයියෙන් ඔළුව වද්දන්න එපා කියලා අම්මා කියපු හැටිත් මතකයි. ආ...එතකොට සිරිපාදේ ඝන්ටාර සම්ප්‍රදාය ගැනත් කියල දුන්නා තාත්තා....තමන් සිරිපා වැඳපු වාර ගණනට ලු ඝණ්ටාව ගහන්නේ.

ඉතින් මම අමාරුවෙන් ලණුව ඇදලා එක පාරක් ඝන්ටාරේ ගැහුවා....තාත්තා දෙපාරයි...අම්මා තුන් පාරයි. ඉතින් මේක හරිම ලස්සන වැඩක් නේ කියලා මට එවෙලෙත් හිතුනා. කවදාහරි ඇවිත් දෙපාරක් ඝාන්ටාරේ ගහන හැටිත් මැවිලා පෙනුනා. 

අතර මගදී කට්ටිය ඉදි කටුවකුයි නූලකුයි අරගෙන මඩේ එරි එරී රවුමේ ගිය හැටිත් මතකයි. ඇයි තුන් සරණේ කියපු හැටි...අපි සිරි පතුල හරියට ලං වෙද්දී අපේ නඩේ ගොඩක් අය (තාත්තගේ ඔපීසියේ කස්ටිය) වැඳලා ඉවර වෙලා බහිනවා. මම හින්දා අම්මලා ගොඩක් හෙමින් නේ ගියේ (මේ නිසා ඉර සේවෙත් මිස් උනා අපිට). ඉතින් මේ බහින ගොඩක් දෙනෙක් මෙන්න මෙහෙම කිව්වා මතකයි.....

"වඳින්න යන මේ දෝණි ට, සුමන සමන් දෙවි පිහිටයි" 

සමහර අන්කල් ලා නම් "කිරි කෝඩු" කියා කියා මාව අවුස්සන්න ත්  අමතක කරේ නැහැ :) 

දැන් බලනකොට මට හුඟක් දේවල් මතකයි නේ...  

කොහොම උනත් සිරිපා කරුණාව ත් එක්ක බැඳුනු ලස්සන සම්ප්‍රදායයන් හිතට කා වදින්න ඒ ගමන හොඳටම ප්‍රමාණවත් උනා. ඒ වතාවේදී මග අරුණු ඉර සේවය, දොළොස් මහේ පහන එහෙම බලා ගන්නත් එක්ක ඝාන්ටාරේ දෙපාරක් ගහන්න කොහොම හරි ආපහු එනවා කියලා මම තරයේම හිතා ගත්තේ ඒකයි.

ඉතින් මම කැම්පස් අවුට් වෙනකන්ම සිරිපාදේ ඝණ්ටාව දෙපාරක් ගහන්න අවස්ථාව ලැබුනේ නැහැ. ඒ වගේ වෙලාවක තමයි අපේ මලයා පිහිට ට එන්නේ...

                                  ~~~~~~~~~~~අවු 2 කට පෙර අතීතයට~~~~~~~~~~~

මල්ලිගේ A/L රිසල්ට් ඇවිත්. එයත් මොරටුව ට සිලෙක්ට් වෙලා. ඔන්න දැන් මෙයා තෑග්ග හැටියට ඉල්ලන්නේ සිරීපාද වන්දනාවක්. කලින් ගමන එයා පොඩි වැඩි නිසා ලොකු අම්මා ගාව තියලා තමයි අපි ගියේ. ඒ වාඩුව අල්ලන්නත් එක්ක තමයි මෙයා මේකම ඉල්ලන්නේ. දැන් අම්මලා මේකට වැඩි මනාපයක් නෑ. ලේසි ගමනකුත් නෙමෙයිනේ. ඉතින් එයා  ආවා මගේ පිහිට පතා ගෙන ...(මේක සාමාන්‍ය දෙයක්, මම පවුලේ වැඩිමලා සහ නාහෙට අහන්නේ නැති වැඩ නොකරන හින්දා)

ඉබ්බා දියේ දැම්මම ඇන්නෑවේ කිව්වලු. මමත් පැනලා උදව් කරා. කලින් පාර එයාව දාල ගිය නිසා අම්මලටත් දුක හිතුනා මූ ගැන. ඉතින් අපි අම්මලත් කැමති කරගෙන නැන්දලා සෙට් එකයි සහෝදර සෙට් එකයි ත් එකතු කරගෙන දවසක් දා ගත්තා ගමනට. හැමෝටම පහසු විදියට සති අන්තයක්.....

දැන් ඔක්කොම හරි....ඒත්, අපේ මල්ලි කිව්වෙ නැතෑ

"ආ...ඔයාට යන්න වෙන්නේ නැහැ, ඔයා වෙන්ඩ මනමාලි නේ.....ඔයාට එහෙ මෙහෙ යන්න හොඳ නැහැ" 

මෙන්න බොලේ මෙයා කන්න දීපු අත හපා කන හැටි .....හැබැයි කතාවත් ඇත්ත. දා ගතිපු දවසේ ඉඳල සති 3 කට වඩා නැහැ මගේ වෙඩිමට. මට සමහර යාලුවොන්ගෙන් උපදෙස් ලැබිල තිබුනේ මාස දෙකක් වත් තියලා සියලු ගමන් බිමන් අත අරින්න කියලා. අනික වෙඩින් එක ඉවර වෙලා අපි හඳ අල්ලපු රට ට එන්න හිටියේ....හැබැයි ඊට පස්සේ නම් සිරීපාදේ යනවා බොරු.

එව්වා කොහෙද මාත් එක්ක....අපරාදෙ කියන්න බෑ අම්ම නම් කිව්වා "වෙන්ඩ මනමාලි කෙනෙක් ට සිරීපාදේ යන්න තියනම් කොච්චර දෙයක් ද"  කියලා. ඉතින් අන්තිමට අත්තම්මා ඇතුළු පිරිස කැමති උනා මාව යවන්න.

අප්පේ...ඒ ගමන ගැන නම් කියන්න වචන නැහැ.....

හපොයි....දිග පෝස්ට් එකක් කම්මැලි නම් කියවන්න එපෝ...සිරිපා කරුණාවේ විස්තර ඊ ළඟ එකෙන්වත් දාන්නම්. (හිතුනොත් විතරක් :)