මම ස්ටේජ් වල නටලා තියෙන්නේ අතේ ඇඟිලි ගණනටත් අඩුවෙන්. ඒ ඉතින් මම වැඩිය නටන්නේ නැති හොඳ ළමයෙක් නිසා තමයි :)
මම දෙක වසරෙදි අපේ පන්තියේ ළමයි ටිකක් එකතු කරගෙන අපේ මිස් කුරුළු නැටුමක් නැටෙව්වා. මමත් ඒකේ කුරුල්ලෙක් හැටියට හිටියා (කිරිල්ලියක් ද මන්දා. එහෙම අඳුර ගන්න ක්‍රමයක් තිබුනේ නෑ) . බ්‍රිසිල් බෝඩ් වලින් කුරුළු තටු දෙකක් කපලා, ලා නිල් පාටින් පිහාටු ඇඳලා ඒ දෙක පිටේ අලවගෙන තව කාඩ් බෝඩ් වලින් හදපු හොටේකුත් ඔලුවේ බැඳගෙන අපේ නැටුම් වාරේ එනකන් අනාථ වෙච්ච කුරුල්ලෝ සෙට් එකක් වගේ ඩෙස්ක් වගයක් උඩට වෙලා හිටියා මතකයි. නැටුම ඉවර වෙලා අපි එක එක්කෙනා බුදු මැදුර ළඟ හිටවලා කොහෙන්දෝ ආපු පොටෝ අංකල් කෙනෙක් පොටෝවකුත් අරන් දුන්නා. ඒක තාම මගේ ඇල්බම් එකේ තියනවා. ලංකාවෙන් එද්දී ස්කෑන් කරගෙන ආවනම් මේකට දාන්න තිබුනා.
ඊට පස්සේ තුන වසරෙදි, කලගෙඩි නැටුමකට හිටියා.
"තාන තනා තඳේ...නා තඳෙනා නා....
...................................
අහසට පිඹිනා එරන් කලේයා - පොළොවට පිඹිනා භූමි කලේයා
රන් මසු දහසක් වටින කලේයා - නොබිඳින් නෑනෝ මගේ කලේයා
....................................
බෙල්ලේ මුතු පොට කිරි සුදු පාටයි - ඊට වඩා අපෙ මව සුදු පාටයි
................................................. - කලගෙඩි නැටුමත් අවසන් පාටයි "
හරියටම මතක නෑ. මොනවා උනත් කවි ටික නම් ලස්සනයි.
ඒ දවස්වල මම සාමාන්‍යයෙන් පන්තියේ උස ළමයෙක් හැටියට තමයි සැලකුණේ. ඒ උස ගියපු විදියට උස ගියානම් මට බඳින්න මනුස්සයෙක් හොයන්න බැරි වෙයි කියලා අපේ අම්මලා බයෙන් තමයි ඉඳල තියෙන්නේ..හිහි. ඉතින් ඔය හින්දා මට නැටුම් කණ්ඩායමේ පේලි වල පිටිපස්සට වෙන්න තැනක් තමයි ලැබුනේ. ඕකට මම අප්සට් වෙලා ඉඳලා පස්සේ හිත හදා ගත්තා :)
හතර වසරෙදි මම හිටපු ඉස්කෝලෙන් අස් වෙලා ලොකු ඉස්කෝලෙකට ආවනේ. ඊටත් පස්සේ ආපහු පහ වසරෙදි තමයි කුලු නැටුමකට ඉන්න චෑන්ස් එක හම්බු වෙන්නේ. ඒ දවස්වල මම නැවතිලා හිටියේ යාලුවෙකුගේ ගෙදර (අපේ ගෙදර ඉඳන් මේ ඉස්කෝලෙට ටිකක් දුර නිසා). එයාගෙ නම උපී. ඉතින් අම්මලා මාව බලන්න ආපු වෙලාවක නැටුම ගැන කියලා බට වලින් වියපු චූටි කුල්ලක් අරගත්තා කඩෙන්. හැට්ටයක් මහන්න කහ පාට රෙද්දකුත් අරන් දුන්නා. ඒක මහලා දුන්නේ උපීගෙ අම්මා. දැන් ඉතින් නැටුමත් හොඳට ප්‍රැක්ටිස් කෙරීගෙන යනවා. අන්තිමට කොන්සර්ට් එකට දවස් දෙක තුනක් තියලා මිස් කියපි නේද කුල්ල කළු පාටින් පාට කරලා රත්තරන් පාට මලක් අලවන්න ඕනේ කියලා. අයියෝ අසරණ මම. අම්මලත් ළඟ පාතක නැහැ. ඒ දවස්වල මගේ මෝඩ කම කියන්නේ උපීගෙ අම්මලගෙන් ඒවා ඉල්ලන්න හිතුනේ නෑ නේ මට. ඒ අයට කරදර නොකර මමම මොනවා හරි කරගන්න තමයි බැලුවේ.
අන්තිමට මගේ ළඟ නිකමට වගේ තිබුන සල්ලි ටිකකින් කෝම කෝම හරි ලැකර් ටින් එකකුයි අර වෙඩින් කේක් ඔතන ජාතියේ ලොකු කොලේකුයි ගත්තා. නැටුමට කලින් දවසේ හවස මම ලොක්කා වගේ ලැකර් ටින් එකත් දිග ඇරගෙන කුල්ල පාට කර කර ඉන්නකොට අපරාදේ කියන්න බෑ උපී ගේ තාත්තත් ඇවිත් ඒකට උදව් කළා. දැන් ඉතින් ඉතුරු මල කපලා අලවන එක. මලේ සැකිල්ලක් අපිට හාෆ් ෂීට් එකක ඇඳලා දීලයි තිබුණේ. මම ඉතිං බොහොම අමාරුවෙන් දිවත් හපාගෙන අර සැකිල්ල කොලේ උඩ තියලා මලක් ඇඳලා කැපුවා. හප්පා...රවුමට එන්න ඕන මල නිකන් ඉලිප්සයක් වගේ. ඒ මදිවට කුල්ල ඇතුල් පැත්තෙයි පිට පැත්තෙයි දෙකේම මල් දෙකක් අලවන්න කියලා තිබුණේ. පලවෙනි මලෙන්ම මගේ කොලේ ඉවරයි. කොරන්න දෙයක් නෑ . එක මලයි තියෙන්නේ. ඕන එකක් කියලා ඇලෙව්වා අර ඉලිප්සාකාර මල කුල්ලේ පිට පැත්තේ. දැන් හරි. දැන් ඉතින් හෙට වෙනකන් ඉවසිල්ලක් නෑ කුලු නැටුම නටන්න.
ඉතින් ඊ ළඟ දවසේ නැගිටලා ලේස්ති වෙලා නැටුමේ ඇඳුම් පැළඳුම් එහෙමත් පැක් කරගෙන ඉස්කෝලේ යන්න පිටත් උනා. අපි ඉස්කෝලේ ගියේ ස්කූල් වෑන් එකක. ඔන්න වෑන් එකේ නැගලා ටික දුරක් යද්දී මට දැනෙනවා මොකක් හරි අඩුයි කියලා. "අම්මටසිරි..කුල්ල". ඒක ගෙදර තියලා ඇවිත් තියෙන්නේ. දැන් ඉතින් කුල්ල නැතුව මොන කුලු නැටුම්ද? වෙන මොනවා අමතක වෙලා ආවත් වෑන් එකට නැග්ගට පස්සේ ආපහු කටක් නාරින මම එදා නම් වෑන් එකේ අංකල් ට කියලා වෑන් එක නවත්ත ගත්තා. දුවලා දුවලා ගිහින් කුල්ල අරගෙන ආවා.
ඉස්කෝලෙට ගියාට පස්සේ අපේ පන්තියේ ළමයිට මගේ ඉලිප්සාකාර මල අලවපු කුල්ල හෙනම ප්‍රස්නයක්. ඒ උනාට අපේ ආදරණීය ගුරුතුමී ට ඒක ප්‍රශ්නයක් උනේ නෑ. මලක හැඩට වඩා ළමා හිතක මෙලෙක අඳුරන ගුරුතුමී මාව නැටුමෙන් අයින් කරේ නෑ (ඒත් එහෙම කරන අය ඕන තරම් ඉන්නවා මම හිතන්නේ). කුලු නැටුම අති සාර්ථකව රඟ දැක්වුනා. කුළු ටික අතරේ ඉලිප්සාකාර මලක් එක්ක කුල්ලකුත් වැනෙන්න ඇති. ඒකෙන් නැටුම කැත වෙන්නත් ඇති. ඒත් මගේ හිත නම් තිබුනේ මලක් වගේ පිපිලා :)
පහ වසරේ ශිෂ්ශ්‍යත්වෙන් සමත් වෙච්ච වෙලාවේ අපේ මිසුත් ළමයි වගේම සතුටු උන හැටි මට මතකයි. සමත් නොවුන අයගෙත් ලකුණු අහලා සනසවපු හැටිත් මතකයි. හය වසරට ගියාට පස්සේ අපි ආපහු මිස් ව දැක්කේ නෑ. පහ වසර දක්වා පන්ති වෙනත් තැනක තිබුණ ප්‍රාථමිකේට ගෙනියපු නිසා මිසුත් ඒ එක්කම ගියා. ඒත් තවත් වැදගත්ම දවසක මිස්ව මුණ ගැසීමේ වාසනාව මට ලැබුණා. ඒ උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල ආපු දවසේ. මොකක් හරි වැඩකට අපේ ඉස්කෝලෙට ආපු මිස්, ප්‍රින්සිපල් ඔෆිස් එකේදී මට අහම්බෙන් මුණ ගැහුනා. මිස් නම් ඒ වගේමයි (ලස්සනයි). බින්දුවක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ. ඒත් මම සෑහෙන ලොකු වෙලා උස ගිහින්. එහෙම උනත් මටත් කලින් මාව අඳුරගෙන වෙනදා වගේම වාසගම කියලා මට කතා කළේ මිස් මයි. "මිස්, මම මොරටුව ඉංජිනියරින් තේරිලා" කිව්වම එදා ශිෂ්‍යත්වේ පාස් කියපු වෙලාවේ තිබුන හිනාවම මිස්ගේ මූණේ ඇඳිලා ගියා.
ඒ අපේ ආදරණීය "වාකිෂ්ඨ" ගුරුතුමිය අද කොහේ ඉන්නවද මොනවද කරන්නේ කියලා මම දන්නේ නැහැ. ගොඩක් වෙලාවට විශ්‍රාම සුවයෙන් ඉන්නවා වෙන්න ඇති. ඉතින් මේ ලිපිය ඇයට උපහාරයක් වේවා කියනවා ඇරෙන්න ඇය වෙනුවෙන් වෙන මොනවා කරන්නද?
