හමන සුළං සුවඳ නොවෙද නිතින් මෙබිම යාළුවේ

"ඇයි අපිට නිදහස මේ තරම් වටින්නේ?"

කූඩුවක දාලා ඉන්න කුරුළු පැටියෙක් ගෙන් ඔය ප්‍රශ්නේ ඇහුවොත් හරියටම උත්තරයක්‌ දෙයි. ටික කාලෙකට කලින් අපිත් අපේ මුතුන් මිත්තෝ ත් මේ විදියට කූඩු වල දාපු කුරුල්ලෝ වගේ ජිවත් උනා. කොහෙවත් ඉන්න පරදේසක්කාරයෝ රංචුවකට ඔළුව නවා ගෙන ඉන්න උනා සෑහෙන කාලයක්. ඒක සිද්ධ උනේ 1815 දි නෙමෙයි, 1505 දී.

අපි 1948 දී නිදහස ලබා ගත්තේ ඉංග්‍රීසින් ගෙන් බව ඇත්තයි. ඉංග්‍රීසින් අපේ මුළු දිවයින ම යටත් කර ගත්තේ 1815 දී බවත් ඇත්තයි. ඒත් අපිට පරදේසක්කාරයින් ට යටත් වෙන්න සිද්ධ උනේ  ඊටත් ගොඩක් කලින්. ඒ, 1505 දී පෘතුගීසින් ගේ පැමිණීමත් එක්ක. රටේ ස්වාධීනත්වය අපිට මුලින්ම අහිමි උනේ ඒ වෙලාවේ. ඉන් පස්සේ ලන්දේසි කාරයෝ ඇවිත් 1660 දී පෘතුගීසි පාලන ප්‍රදේශ වල බලය අතට ගත්තම අපේ අයට සිද්ධ උනා පෘතුගීසින් වෙනුවට ලන්දේසින් යටතේ ජිවත් වෙන්න. දිවියා මොකද කොටියා මොකද දෙන්නම කරන්නේ මිනී කන එකනම්?

ඉතින් 1802 දී තවත් මේ වගේ පුල්ලි මාරු වීමක් වෙනවා. ඒ ඉංග්‍රීසින් ගේ පැමිණීම නිසා. ඒත් ඒ වතාවේදී උන් පුල්ලි මාරු කරලා විතරක් නිකන් හිටියේ නැහැ. 1815 වෙද්දී මුළු දිවයිනේ ම බලය උන් අතට ගත්තා. අවසාන නිදහස් රාජ්‍යය උන උඩරට රාජ්‍යය ත් සිංහලයා ට නැති උනා. ඉන් පස්සේ 1948 වෙනකන්ම අපේ අයට සිද්ධ උනා ඉංග්‍රීසින්ට යටත් වෙලා ඉන්න.

ඉතින් 1948 පෙබරවාරි 4 වෙනි දා අපි ලබා ගත්ත නිදහස "අවුරුදු 450" ක වහල් බවින් මිදීමක් හැටියටයි මම දකින්නේ. එනිසා ඒ දවස නිසැකවම සැමරිය යුතු වැදගත් දවසක්.

                                        "The formal ceremony marking the start of self rule, with the opening of the first parliament at Independence Square by the HRH Prince Henry, Duke of Gloucester in the presence of Rt Hon D.S. Senanayake as first Prime Minister of Ceylon."

 එදා ඉඳන් හැම වසරක් පාසාම අපේ අය මේ සොඳුරු දිනය සැමරුවා. හැබැයි තවත් අවුරුදු 30 කට විතර පස්සේ අපට සමරන්න උනේ සැබෑ නිදහස් උත්සව නෙමෙයි. ඒ, අපේ මව්බිමේ ස්වාධීනත්වයට තවත් තර්ජනයක් එල්ල වෙමින් තිබුණ නිසා.  ඒ වතාවෙදි නම් තර්ජනේ එල්ල උනේ යුරෝපේ පැත්තෙන් නෙමෙයි. තමිල්නාඩුවට නෑ කම් කියපු අපේ ම මිනිස්සු කොටසක ගෙන්. හරියට ඈත අතීතෙදි උනා වගේ. ඒ කාලෙත් අපිට ඔය පැත්තෙන් කොයි තරම් කරදර ආවද? මේ පාර වෙනසකට තිබුනේ උතුරුකරේ හිටපු අපේම මිනිස්සු ටිකක් ඒකට අතකොළුවක් හැටියට යොදා ගත්තු එක විතරයි.

ඉතින් 80 දශකයේ මැද භාගයේ ඉපදුනු අපි කවදාවත් සැබෑ නිදහස් උත්සවයක් සමරලා තිබුනේ නැහැ. අපි ඉපදෙද්දී රටේ නිදහස ආපහු විනාස වෙලා. උදේ ගෙදරින් එලියට බහින කෙනා රෑ ට ගෙදර එයි ද කියලා විශ්වාසයක් නොතිබුණු කාලයක් තිබුණා. නිරපරාදේ අහිංසක ජිවිත නැති උනා. රටේ ඊලාම් යුද්ධයක් තියනවා කියලා මට මුලින්ම කියලා දුන්නේ ලොකු අම්මා. දුටු ගැමුණු රජ්ජුරුවෝ රට එක්සේසත් කරපු කතාව මට කියලා දීලා අන්තිමට මෙන්න මෙහෙම කතාවකුත් කිව්වා..

"ඒ කාලේ එහෙම තිබුණු රට තමයි පුතේ දැන් මේ ආපහු හොද්ද වෙලා තියෙන්නේ". ඔය කතාව අහලා දුටු ගැමුණු රජ්ජුරුවෝ හින්දා උඩ ගිහින් ඉඳපු මගෙත් හුලං බැස්සා. ඉතින් මම අහගත්තා මොකක්ද මේ ඊලාම් යුද්ධේ කියන්නේ කියලා. එදා මට දුක හිතුනේ පොඩ්ඩක් එහෙම නෙමෙයි. මට හොඳට මතකයි එක නිදහස්  උත්සව දවසක අතුලගේ මේ සින්දුව රේඩියෝවේ විකාශය උනා..

සොඳුරු සිරින් මවුබිම මගෙ හද සරසා හාද වේ  
හද යදමින් මුදව් සබඳ වැටකොටු නැති මානයේ 
පවුරු බිඳන් රංචු ගැසෙව් සේසත යට සීරුවේ 
හමන සුළං සුවඳ නොවෙද නිතින් මෙබිම යාළුවේ

ඒක අහද්දී පුදුම ජාතිකාභිමානයක් හිතට දැනුනත් එවෙලේම හිතුනා මේ සින්දුව හිතට එකඟව කියන්න අපිට නිදහසක් නෑ නේද කියලා.

ඔය අතරෙදි තමයි නැවතත් බලාපොරොත්තුවේ පහන් එලි දැල්වෙන්න පටන් ගත්තේ. හිඟන්නාගේ තුවාලයක් වෙලා තිබුණු යුද්ධය නිම වෙන ලකුණු. ඒත් ඒක ලේසි වැඩක් නම් උනේ නැහැ. ඒ කාලය ඇතුලත නැතිවුන ජිවිත ගණන, හානි උන දේපළ, සේරටමත් වඩා මිනිස්සුන්ගේ හිතේ තිබුණ මරණ බය කොයි තරම්ද කියලා හිතා ගන්නත් අමාරුයි.  සිහින සොහොයුරා ලියන "මතක මංපෙත" ඒ තීරණාත්මක අවධිය ගැන මතක් කරගන්න හොඳ තෝතැන්නක්.

යුද්ධේ අවසාන මාසෙදි විතර අපේ ඔෆිස් එකෙත් වෙන වැඩක් කෙරුනේ නැති තරම්. හමුදාව ඉස්සරහට යන අඟලක් ගානේ අපිත් හිතින් ඒ පස්සෙන් ගියා. විනාඩියෙන් විනාඩියට ඩිෆෙන්ස් සයිට් එක රිෆ්‍රෙශ් කරා.
"කිලිනොච්චි අල්ලලා"
"පුනරීන් අල්ලලා"
මේ විදියේ සුභ ආරංචි මුලින්ම දැකපු කෙනා කෑ ගහලා කාටත් කිව්වම හැමෝම උඩ පැනලා ඔල්වරසන් දුන්නා. අසුභ ආරංචියක් ආවම එකා වගේ දුක් වුනා. ඒ අවසාන සටන වෙනුවෙන් අපිට කරන්න පුළුවන් උනේ එකම එක දෙයයි. අන්තර්ජාලයේ හැම අහු මුල්ලකම අපේ මව්බිම ට පහර ගහන්න කරන දේවල් ව්‍යවර්ථ කරන්න උත්සාහ කිරීමත් ගිනි අවිය අතින් අරගෙන ඉස්සරහට යන අපේ එවුන්ට හිතින් ආශීර්වාද කිරීමත් විතරයි. ඒත් ඒ දේ අපි එක හිතින් කළා.

අන්තිමේදී...2009 මැයි 17 වෙනිදා...ඔව්, ඒ ආරංචිය අපිට ලැබුණා. අවුරුදු ගානක් අහන්න පෙරුම් පුරපු ආරංචිය. "වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් ගේ මරණය". මිනිස්සු හැමෝම පාරට බැහැලා ජාතික ධජ උස්සගෙන සතුට උතුරන මූණු වලින් ප්‍රීති ඝෝෂා කරපු හැටි අපි දැක්කා. දශක 3 ක් තිස්සේ සිංහල, දෙමළ කාටත් වධ දීපු ත්‍රස්තවාදය පැරදවීමේ සතුට එදා හැමෝම අත් වින්දා.

එදා "දුටුගැමුණු, වේළුසුමන, නන්දිමිත්‍ර, සුරනිමල..." යන නාමයන් අද අපේ හිත්වල නිධන් වෙලා තියනවා වගේ වර්තමානයේ "රාජපක්‍ෂ, ෆොන්සේකා, ශවේන්ද්‍ර, ජගත්..." වැනි නාමයන්  අපේ අනාගත පරපුරේ හිත්වල පැළපදියම් වේවි. (මේකට දේශපාලන මඩ ගොහොරුව ඈඳ ගන්න එපා කියලා මම ඉල්ලනවා. ගසා කෑම්, අභ්‍යන්තර ගැටුම්, පාවා දීම්..මේ හැම දෙයක්ම එදත් තිබුණා, අදත් තියනවා, ඉස්සරහටත් තියේවි. ඒත් අන්තිමේදී ලක් ඉතිහාස පොත ට එකතු වෙන්නේ දියෙන් වෙන් කරගත් කිරි විතරයි. අපේ අනාගත පරම්පරාව උන්ගේ මුණුපුරු මිණිපිරියන් ට කියලා දේවි රාජපක්‍ෂ, ෆොන්සේකා සහ ප්‍රභාකරන් ගේ කතාව..)

ඉතින් දැන් අපිට නිදහසේ නිදහස් උත්සවය සමරන්න පුළුවන් නේද? මේ 64 වෙනි නිදහස් උත්සවය දවසේදී යුරෝපියයන්ගෙන් රට බේරා ගන්න කැප වුනු, වෙල්ලස්සේ කැරැල්ල, මාතලේ කැරැල්ල සඳහා උර දුන් අය  විතරක් නෙමෙයි ඊලාම් යුද්ධය නිසා දිවි පිදූ සියළුම දෙනාත්, 797 කැරැල්ල ඉන් එහාට මුල්ලේරියා සටන, විජය බා වළගම්බා සටන්, දුටුගැමුණු - එළාර යුද්ධය, මේ හැම අවස්ථාවකදීම මව්බිම වෙනුවෙන් දිවි පිදූ අපේ විරුවන්ට අපේ ගෞරවය පුද කරමු.

දැන් අපිට නිදහසේ මේ සිංදුව අහන්න ත් පුළුවන් නේද?

හමන සුළං සුවඳ නොවෙද නිතින් මෙබිම යාළුවේ

...